သံသာစကျ(10)

 

သံသာစကျ၌ -(၁၀)

“ရှင်”
တင်းထားသည့်စိတ်တွေထိန်းလို့မရသည့်အဆုံးကျွန်မရှိုက်ကြီးတငင်ငို မိတော့သည်။ ဒီအ တိုင်းဆိုလျှင်
ဆွေးရိပြီး ပေညစ်နေသည့်လိုက်ကာစ အဟောင်းကြီးပတ်၍
ကျွန်မ အိမ်ကို ပြန်ရမလိုဖြစ်နေပြီ။ လိုက်ကာကလည်း လှဲနေစဉ်မှာပင်လုံရုံလေးဖုံးနိုင်၏။ ကျွန်မတကိုယ်လုံး
ကိုလုံအောင်ဘယ်လိုမှကာကွယ်နိုင်မှာ မဟုတ်။ ဒီထက်ပို
အရေးကြီးသည်က ကျွန်မ ရေနစ်ပြီးအသက်မသေသေးကြောင်း အိမ်သားတွေသိဖို့ ဖြစ်သည်။
ဒီမိန်းမကိုပဲ တောင်းပန်ပြီး အိမ်ကိုအကြောင်းကြားပေးဖို့ ပြောရင်ကောင်းမလား ကျွန်မ စဉ်း စားနေစဉ်
“ကဲပါလေ၊ သိပ်၀မ်းနည်း မနေပါနဲ့ ငါမင်းအတွက်အ၀တ်အစားရအောင်ကြိုးစားပေးပါမယ်”
“ကျေးဇူးမမေ့ပါဘူး အမရယ်”
ကျွန်မကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးတချက်ကြည့်လိုက်ပြီး အိမ်နောက်ဟုထင်ရသောဖက်ကိုထွက်သွား သည်။
“ရှေ့ကသော့ခတ်ထားတယ်လေ၊ ဒါပေမယ့်နောက်ဖက်ကပွင့်နေလို့ မင်းကိုအထဲခေါ်လာ လို့ရတာ”
ကျွန်မအတေ ွးကိုသိနေသလိုလှမ်းပြောပြီး နံရံနောက်ကွယ်သို့၀င်ရောက်ပျောက်ကွယ်သွား ၏။ နောက်တော့
အိမ်ဘေးဖက်မှ ခြေသံတခုကြားရပြီး တဖြေးဖြေးဝေးသွားသည်။
ဒီတော့မှကျွန်မလည်း လိုက်ကာကြီးကို ဖယ်ချကာမတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး ကျွန်မကိုယ်ကျွန်မ ပြန်ကြည့်မိသည်။
ခြေသလုံး နှင့်တင်ပါး တဖကတွင််ရွှံ့တွေခြောက်ပြီးကပ
်နေသည်မှအပ ဘာဒါဏ်ရာ ဒါဏ်ချက်မှ မတွေ့ရပါ။ဘာတွေဖြစ်ခဲ့သလဲပြန်စဉ်းစားကြည့်သည့်အခါမမသင်းကိုအတင်းဆွဲထားရင်းလက်တွေပြုတ်ထွက်သွား၏။ရေထဲကိုနစ်မြုပ်သွားသည့်အချိန်တွင်လည်း ကျွန်မ သွေးရူးသေ ွးတမ်း ဖြင့်လက်လှမ်းမှီရာ အတင်းလိုက်ဆွဲနေသည်ကို မှတ်မိလာသည်။ရေတွေမှအပကျွန်မဘာကို
မှာဖမ်းမဆုပ်မိပါ။နောက်ဆုံးတွင်ခပ်မာမာအရာတခုကိုကျွန်မဆုပ်ကိုင်လိုက်မိသည်။ထို့ နောက်တွင်တော့ကျွန်မဘာမှ မသိတော့။
ဟိုမ်ိန်းမကကျွန်မကိုချောင်းစပ်မှာတွေ့သည်ဆိုသဖြင့်ကျွန်မ ကိုဆယ်ယူသူမှာ သူမ မဟုတ်နိုင်။ကျွန်မအ၀တ်အစားတွေကိုဆယ်သူကယူသွားတာဖြစ်နိုင်သည်။
ကျွန်မသေနေပြီထင်ပြီးအတွင်းခံပါမကျန်အောင်ချွတ်ယူသွားတာဖြစ်ရမည်။ လက်စွပ်နှင့်ဆွဲကြိုးလဲ မရှိတော့
တာက ပိုပြီးသေချာစေ၏။
အေးစက်စက်မိန်းမသည်စိတ်ထားတော့ကောင်းပုံရပါသည်။ ပိန်ပိန်သွယ်သွယ်သူမ ခန္ဒာ ကိုယ်ထက်ပိုလေးသည့်ကျွန်မကို ဒီအိမ်ထဲ အရောက်ယူလာခြင်းက သူမအတွက်
အတော်ကိုခက်ခဲပေလိမ့်မည်။ ကျွန်မ သတိရလာသည်နှင့်သွားတော့မည်ဟု မျက်နှာလွှဲခဲပစ်သဘောပြောသည်ကိုတော့ကျွန်မနားမလည်ပါ။
ငုတ်တုတ်ကလေးထိုင်၍လိုက်ကာစနှင့်ကိုယ်ကိုပတ်ထားရင်းကျွန်မတော်တော်ကြာအောင်နေမိသည်။ကျွန်မမှာနာရီမပါသည့်အပြင်ဒီအိမ်ထဲမှာလည်းနာရီမရှိသဖြင့်အချိန်ဘယ်လောက်ရှိပြီ၊ ဟိုမိန်းမသွားသည်မှာ ဘယ်လောက်ရှိပြီကိုကျွန်မ မသိရပါ။ ထိုင်နေရင်း ညောင်းသလိုလို
ဖြစ်လာမှထိုင်ရာကထလိုက်မိသည်။ လိုက်ကာစက ကျွန်မ
ကိုယ်အလယ်ပိုင်း အရေးကြီးသည့်နေရာတွေကိုတော့ကာကွယ်နိုင်ပါ၏။ ထို့ကြောင့်ရင်ဘတ်နှင့်တင်တွေ
ကိုလုံအောင်ပြန်ပတ်လိုက်ပြီး လူမနေဟုဟိုအေးစက်စက်
မိန်းမက ပြောသွားသော အိမ်ထဲမှာ လိုက်ကြည့်မိသည်။
အိမ်က သုံးပင်နှစ်ခန်းပျဉ်ထောင်အိမ်ဖြစ်သည်။ အတွင်
းမှာ ဝါးထရံဖြင့်အခန်းကန့်ထားပြီး အမိုး
ကတော့သွပ်ဖြစ်၏။ ကျွန်မ ရောက်နေသော နေရာက အိပ်ခန်းသဘောမျိုးကန့်ထား
သည့်အိမ်အတွင်းဖက်ဖြစ်သည်။ နောင်ဖက်တွင်နိမ့်နေသော မီးဖိုခန်း နှင့်ရှေ့ဖက်မှာ အိမ်
ရှေ့ဧည့်ခန်းဖြစ်ဟန်တူသောနေရာကိုတွေ့ရသည်။ အိမ်တံခါးတွေ အားလုံးပိတ်ထား၍ နေ့
ခင်းဖြစ်သည့်တိုင်မောငှ်ရီရီဖြစ်နေသည်။
ခြေရင်းဖက်မှ ပြတင်းပေါက်တခုတွင်လက်ညိုးလုံးလောက်အပေါက်ကလေးတခု တွေ့ရသ ဖြင့်အပြင်ကို
ချောင်းကြည့်မိသည်။ ငှက်ပျောပင်တအုပ်နှင့်မလှမ်းမကမ်
းမှာ ကန်သင်းရိုး
လိုလိုတခုတေ ွ့ရပြီး မြင်ကွင်းတလျှာက်မှာ ကိုင်းတောနှင့်လတာပြင်ကိုသာမြင်ရသည်။ နေ
ရောင်ကစူးစူးလက်လက်ရှိသည်ကိုထောက်လျှင်မွန်းတည့်ချိန်၊ ဒါမှမဟုတ်မွန်းလွဲချိန်ဟု
ကျွန်
မ မှန်းဆကြည့်မိပါသည်။
“ဘာတွေကြည့်နေတာလဲ”
ကျွန်မနောက်ဖက်တွင်ဟိုမိန်းမ ဘယ်ကနေဘယ်လိုရောက်လာသည်မသိပါ။ လက်ထဲမှာ
ကျွပ်ကျွပ်အိတ်ကြီးတလုံးဆွဲထားသည်။ ကျွန်မ အတွက်အ၀တ်အစားတွေထင်ပါ၏။
“ကဲရော့၊ ငါလဲ အဆင်ပြေမယ်ထင်တာတွေ၀ယ်ချလာတာပဲ”
ကျွပ်ကျွပ်အိတ်ထဲမှာ စက္ကူအိတ်ငယ်များနှင့်အ၀တ်တွေထည့်ထားသည်။ အဝါရောင်ဆွဲသား အင်္ကျီတထည်၊
အညိုနှင့်အနက်ရောထားသော ပါတိတ်ထမိန်တထည်၊ အတွင်းခံပါတ
စုံပါ ၏။ ကတ္တီပါ ခြေညှပ်ဖိနပ်လေးတရံပင်ပါသေး၏။တန်ဖိုးကြီး မဟုတ်သော်လည်း အားလုံးအ
သစ်စက်စက်တွေ ဖြစ်သည်။
“ထမိန်ကချုပ်ပြီးသားနော်၊ ဒေါက်ထည့်၀တ်တတ်ရင်တော့မသိဘူး၊ ငါကတော့ဒီတိုင်းပဲ ချုပ်ခိုင်းခဲ့တယ်”
“ကျေးဇူးအများကြီးတင်ပါတယ်အမရယ်၊ ဘယ်လောက်ကျခဲ့သလဲ အမ၊ ကျွန်မအိမ်ရောက်ရင်
ပြန်ပေးပါမယ်”
အမျိုးသမီ
းမျက်နှာ မှာ မခိုးမခန့်အပြုံးတခုပေါ်လာသည်။ သူမအမူအရာတွေကိုကျွန်မနားမ လည်ပါ။
အသက်ကတော့သုံးဆယ်တဝိုက်လို့ထင်ရသည်။ ချောသည်ဟု
မဆိုနိုင်သော်လည်း ရုပ်ဆိုးသည်ဟုလည်း ပြောမရသည့်ရုပ်ရည်မျိုးပင်။ ကျွန်မ အကဲခပ်နေသည်ကို မြင်
သောအခါ မျက်နှာပေါ်က အပြုံးပျောက်သွားပြီး “မလိုပါဘူးအေ၊ ငါလဲ ကြုံကြိုက်လို့ ကူညီတာပါ”
“ဒါပေမယ့်အမရယ်၊ အမနဲ့သာမတေ ွ့ရင်ကျွန်မအရမ်းဒုက္ခရောက်တော့မှာ”
“ဒုက္ခနဲ့မလွတ်တဲ့သူရှိလား၊ အနည်းနဲ့ အများပဲကွာမယ်”
“ညီမ နာမည်ဆွေဇင်လတ်ပါ၊ အမနာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲဟင်”
“နာမည်က အရေးကြီးလို့လား၊ နင့်နာမည်ဆွေဇင်လတ်ဆို ငါကလဲ ငါ့နာမည်မို့မို့မြင့်အောင်လို့
ပြောလဲရတာပဲ”
“ကိုယ့်ကျေးဇူးရှင်ကိုသိထားချင်လို့ပါ အမရယ်”
“ငါ့နာမည်မြတ်”
“တလုံးထဲလား”
“ဟုတ်တယ်ပြောရမှာပေါ့”
“ဒါဆိုမမမြတ်လို့ခေါ်မယ်နော်”
“ညည်းခေါ်ချင်သလိုခေါ်လို့ရတယ်၊ အ၀တ်အစားတွေ ၀တ်ကြည့်ပါဦး တော်ရဲ့လားလို့”
အိမ်ထဲမှာ ဘယ်သူမှမရသညှိ့်အပြင်မမမြတ်ကလည်
းမိန်းမသားချင်းဖြစ်နေ၍ ရှက်မနေ တော့ဘဲ
ကိုယ်ပေါ်က လိုက်ကာကြီးကို ဖယ်ပစ်လိုက်ပါသည်။ ဟိုနားဒီနား
ကပ်နေသည့်ဖုန်တွေ နှင့်ရွှံ့ ခြောက်တွေကို ခွာချလိုက်ပြီး အရင်ဆုံး ပင်တီအဖြူလေးကို ၀တ်လိုက်သည်။
ကျွန်မ နှင့်အံကိုက်ပင်။ ဘရာစီယာ ကျမှအခက်တွေ့၏။
ချိတ်ကို ရှေ့သို့ယူကာချိတ်လိုက်ပြီး ပြန်လှည့်ကာ ရင်သားတွေကို ခွက်ထဲထည့်တော့မှကျပ်နေ၏။
“မတော်ဘူးလား”
“နည်းနည်းကျပ်နေတယ်”
“ငါလဲ သေသေချာချာ မကြည့်ခဲ့မိတော့မှန်း၀ယ်လာတာ၊ နံပါတ်မေးသ ွားရင်ကောင်းသား၊
ခါတိုင်းဘယ်လောက်၀တ်လဲ”
“၃၃”
“ဒါ ၃၃ပဲ၊ ဆိုဒ်မမှန်လို့လားမသိဘူး၊ ဒီနားလာဦး”
ချိတ်ကိုပြန်ဖြုတ်လိုက်ပြီး ပုခုံးကြိုးတွေကို နေရာတကျပြန်လုပ်ပေးသည်။
“နင့်နို့တွေခွက်ထဲထည့်လိုက်၊ နောက်ကဖြုတ်ထားတော့ရမှာပါ”
မမမြတ်ပြောသည့်အတိုင်းလုပ်လိုက်သည်။
“အသက်ကို ဝအောင်ရှု၊ ပြီးရင်ခပ်ပြင်းပြင်းပြန်ထုတ်လိုက်အဆင်ပြေသွားလိမ့်မယ်”
မယုံမရဲဖြင့်ပြောသည့်အတိုင်း လုပ်လိုက်ရာ နောက်ဖက်ကတင်းကနဲ တချက်ဖြစ်သွားပြီး နောက်
ကိုယ်ပေါ်မှာချပ်ချပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်သွားသည်။
“ဘယ်လိုနေလဲ”
“နဲနဲ တော့ကျပ်သေးတယ်အမ၊ ခုနလောက်တော့မဆိုးတော့ဘူး၊ အမ ရဲ့ နည်းကတော်တော်ကောင်းတာပဲ၊မှတ်ထားရမယ်”
“ညည်
းမို့လို့ရတာ၊ တခြားသူဆိုရမှာ မဟုတ်ဘူး”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး၊ အင်္ကျီ၀တ်ကြည့်ပါဦး”
အင်္ကျီနှင့်ထမိန်က အခက်အခဲမရှိပါ၊ ဖိနပ်ကသာ ကျွန်မခြေထောက်ထက်အနည်းငယ်ကြီး နေ၏။
ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်တော့မဟုတ်ပါ။
“ညည်းက ဒီလိုကျတော့နဂိုအတိုင်း အချောလေးပဲ၊ အခုအိမ်ကိုသွားမှာလား”
“ဟုတ်ကဲ့၊ အမ အချိန်ရရင်လိုက်ခဲ့ပါလား၊ အမေတို့ အဖေတို့နဲ့ ညီမရဲ့ကျေးဇူးရှင်ကို မိတ်
ဆက်ပေးချင်လို့ပါ”
မမမြတ်ကျွန်မ ကိုတွေတွေကြီး စိုက်ကြည့်နေသည်။ မျက်နှာပေါ်မှာလည်း စတွေ့ချိန်ကလို အေးစက်မှု
တွေမရှိတော့၊ မျက်လုံးတွေက ညိုမှိုင်းနေပြီး ၀မ်းနည်းနေ
သယောင်ရှိသည်။ အတန်ကြာမှသက်ပြင်းတချက်ချပြီး
“အေးလေ၊ ငါလိုက်ပို့ပါမယ်၊ ညည်းတယောက်ထဲ လွှတ်လိုက်လို့လည်း မဖြစ်သေးပါဘူး”
မမမြတ်လိုက်လာမည်ဆို၍ ကျွန်မလည်း ၀မ်းသာသွားသည်။ သူ့ကိုကြည့်ရသည်မှာ ကျွန်မ တို့ အရပ်ကလည်း
ဟုတ်ပုံမရပါ။ ဧည့်သည်ဆိုလျှင်အိမ်မှာပဲ တည်းခိုခိုင်းမည်
ဟုကျွန်မ စိတ်ကူးလိုက်၏။
“လာ အမ သွားရအောင်”
မြူးကြွသွက်လက်စွာဖြင့်အိမ်ပေါ်ကဆင်းလိုက်သည်။ မွန်းလွဲပိုင်းနေရောင်အောက်တွင်ပတ်၀န်းကျင်က
ငြိမ်သက်တိတ်ဆိတ်နေ၏။ အိမ်ခြေကလည်း တခုနှင့်တခု တော်တော်
အလှမ်းကွာပြီး အိမ်နောက်ဖက်မှာ လှမ်းမြင်နေရသည့်ချောင်းစပ်
မှာနားနေကြသည့်ဗျိုင်းဖြူဖြူ တွေ
ကလွဲလျှင်သက်ရှိတယောက်မှ မတေ ွ့ရပါ။
အိမ်ရှေ့ဖက်ကို ပတ်ထွက်လိုက်မှ ခပ်ဝေးဝေးမှာလှမ်းမြင်နေရသည့်တာရိုးကြီးပေါ်တွင်လူတ ယောက်စ
နှစ်ယောက်စ တွေ့ရသည်။ ဒီနေရာ ကိုမသိသော်လည်း အိမ်ကိုဘယ်လို
သွားရမည်ကိုကျွန်မ သိသွားပါပြီ။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ရပ်ကွက်ထဲကို ရောက်သည်နှင့်တခုခုမှားယွင်းနေသည်ဟု စိတ်မှာခံစားရသည်။ လမးတေ ွ၊် သစ်ပင်တွေ၊
စျေးဆိုင်တွေ မနက်ကအတိုင်းပင်မပြောင်းလည်းပါ။
လူတွေကလည်း မြင်နေ ကျလူတေ ွပင်ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော်ကျွန်မစိတ်တွင်တမျိုးတမည်ခံစားနေရသည်က
အမှန်ပင်။ ကျွန်မ၏ စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်မှုကိုမျက်နှာချင်းဆိုင်မှလာသော ဆိုက်ကားတစီးကပိုပြီး တိုးလာစေ၏။
ဆိုက်ကားပေါ်မှာ ထိုင်လာသူက ကြီးကြီးအုံးဖြစ်သည်။ ကျွန်မနှင့်အတူလှေမှောက်ရာတွင်ပါ ခဲ့သော
မမသင်း၏ အမေလည်း ဖြစ်ပါသည်။ ကြီးကြီးအုံး အမူအရာက
ထူးထူးခြားခြား မရှိ၍ မမသင်းဘေးကင်းလိမ့်မည်ဟုကျွန်မကြိုတင်ယူဆထားချက်မှန်သည်ဟုအတေ ွးဖြင့်
၀မ်းသာအားရ နှုတ်ဆက်ဖို့ပြင်လိုက်သည်။ ကျွန်မ၏ အပြုံး
ကိုမြင်သော်လည်း ကြီးကြီးအုံးက တချက်စိုက်ကြည့်ပြီး ရှေ့တူရူသို့သာမျက်နှာ ပြန်မူလိုက်၏။
ဒီလောက်အက ွာအဝေးမှလူကိုကျွနမမ
် ှန်းမသိလောက်အောင်ကြီးကြီးအုံး
မျက်စိမမှုန်ဟုကျွန်မထင်ပါသည်။
မချင့်မရဲစိတ်ဖြင့်ကြီးကြီးအုံးကို ချန်ခဲ့ပြီးရှေ့ဆက်အလာတွင်နောက်ကစက်ဘီး
ခေါင်းလောင်းသံကြားလိုက်ရသည်။ ခေါင်းလောင်းသံနှင့်အတူမကျေမနပ်ပြောလိုက်သံ
ပါကြားရသည်။
“ဘာလို့လမ်းပေါ်တက်လျောကှ်ရတာလဲ၊ ဘေးမှာ အကျယ်ကြီး”
လူမမြင်ခင်ကပင်ဘယ်သူဆိုတာသလိုက်သည်။ ဖိုးကျော်။ လမ်းထဲက မျက်နှာရူးတယောက်ဖြစ်ပြီး မမသင်းကို
ကြွေနေသူဖြစ်သည်။ မမသင်းကို ပြောပေးဖို့ ကျွန်မကို
မုန့်ခနခန ၀ယ်ကျွေးသူလည်း ဖြစ်၏။ ကျွန်မ နှင့်ဖိုးကျော်မျက်လုံးချင်းဆုံမိကြသည်။ သူကြည့်ပုံက
အသိအကျွမ်းတယောက်ကို ကြည့်သည့်အကြည့်မျိုးမဟုတ်ဘဲ လမ်း
မှာတွေ့သည့်မိန်းကလေးတ ယောက်ကို မျက်စိသရမ်းသည့်အကြည့်မျိုး။ ကျွန်မ တကိုယ်လုံးကို
ထက်အောက်စုန်ဆန်အားရအောင်ကြည့်ပြီး မှ စက်ဘီးကိုဆက်နင်း
သွားသည်။
ဖိုးကျော်၏ အကြည့်ကြောင့်အနေခက်ရခြင်းထက်တစုံတရာမှားယွင်းနေမှုကို သေချာသွား သည့်စိတ်ကြောင့်
ကျွန်မခြေလှမ်းတွေတုံ့ဆိုင်းသ ွား၏။ မသေ
မပျောက်ပြန်ရောက်လာသော ကျွန်မကို ဖိုးကျော်အနေဖြင့်နှုတ်ဆက်သတင်းမေးသင့်သည်မဟုတ်ပါလား။
“ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ အသိလား”
မမမြတ်က လမးလေ် ျှာက်ခြင်းကိုရပ်လိုက်ပြီးမေးသည်။
“ဟုတ်တယ်အမ၊ သူက ကျွန်မကိုအခုမှမြင်ဖူးသလိုလုပ်သွားတယ်”
မမမြတ်မျက်ခုံးတေ ွမြင့်တက်သွားသည်။
“အခုန ဆိုက်ကားပေါ်က ကြီးကြီးကလဲ အရမ်းခင်တာ၊အမျိုးလိုပဲ၊ ကြီးကြီးအုံးကလည်း ကျွန်မ ပြုံးပြတာကို
ခပ်တည်တည်နဲ့”
ကျွန်မလကမောင််းကို မမမြတ်တင်းတင်း ကိုင်လိုက်ရင်း
“နင်ဆက်သွားမှာလားစဉ်းစားပါဦး”
“ဘာလို့မသွားရမှာလဲ၊ သွားမှဖြစ်မှာကို”
မမမြတ်မျက်နှာတည်သွားသည်။ ကျွန်မလက်ကို ပိုပြီးတင်းကျပ်စွာဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
“ဒီထက်ဆိုးတာတေ ွ တွေ့လာနိုင်တယ်နော်”
“အမ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ”
“အခုတွေ့တဲ့ သူတွေက ညည်းကို မသိကြသလို၊ ညည်းအိမ်က လူတွေကလည်း ညည်းကို
မသိဘူးဆိုရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
ရပ်နေရင်း မြေကြီးထဲ ကျွံ၀င်သွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်။ မမမြတ်ပြောသလို မဖြစ်နိုင်ဟု တွေးမိသော်လည်း
ကြောက်စိတ်ကို မဖယ်ရှားနိုင်။ ကျွန်မလက်တွေ
တဆတ်ဆတ်တုန်ရီလာ သည်။
“အိမ်ကိုသွားချင်တယ်”
“သွားချင်သွားလို့ရတယ်၊ ဒါပေမယ့်ဘာမှစိတ်လိုက်မာန်ပါ မပြောဘဲ မလုပ်ဘဲ နေနိုင်မှာလား”
“ကျွန်မ ..ကျွန်မ ကြိုးစားပါမယ်”
“ငါ့အရိပ်အခြည်ကိုကြည့်ပါ။ နင့်လက်ကို ငါဆွဲလိုက်ရင်ဘာမှ မပြောနဲ့တော့ဟုတ်လား”
“ဟုတ်ကဲ့”
မမမြတ်ကျွန်မလက်ကိုဆွဲရန်မလိုပါ။ ကျွန်မကသာ မမမြတ်လက်ကိုဆုပ်ကိုင်အားတင်း ပြီး အိမ်ဖက်ကို
ဆက်တိုးလာခဲ့သည်။ အိမ်ရှေ့ရောက်သောအခါ
ကျွန်
မပိုပြီးကြေကွဲရသည်။ အိမ်ရှေ့ကွက်လပ်ကလေးတွင်တိုင်ထောင်ကာ ဖျင်စတေ ွပင်မိုးပြီးနေပြီ။ ခုံနှင့်စားပွဲ
တွေလည်း ချခင်းထား၏။ တကယ်ပင်အသုဘ
အိမ်တအိမ်၏ အပြင်အဆင်ဖြစ်သည်။ ကျွန်မ မသေပါဘဲ နှင့်အသုဘလုပ်နေသည်ကို
မြင်ရသည့်အတွက်ရယ်စရာဟုဆိုနိုင်သော်လည်း ကျွန်
မမှာ ရယ်ခွင့်ရမရ
မသေချာသေးပါ။
“၀င်ကြမယ်၊ စိတ်ကို ငြိမ်ငြိမ်ထားနော်”
“ဟုတ်ကဲ့”
အေးစက်တုန်ရီနေသော ကျွန်မလက်ကိုဆွဲပြီး မမမြတ်က ခြံထဲကို ဦးဆောင်၀င်သွားသည်။ အိမ်အောက်က
ခုံတွေမှာ ရပ်ကွက်ထဲကလူတချို့ထိုင်နေသည်။ အိမ်ပေါ်မှာလည်း
လူတွေ ရှိနေတာတေ ွ့ရ၏။
“ဆေ ွဇင်လေး သူငယ်ချင်းတွေထင်တယ်၊ လာလာ အိမ်ပေါ်တက်လာခဲ့”
ကျွန်မရင်ထဲက ကလီစာတွေအားလုံးထက်အောက်ပြောင်းပြန်လန်သွားသလိုပင်။ ကျွန်မ စိတ်
အလွန်လှုပ်ရှားသွားခြင်းကို ရိပ်မိပုံရသော မမမြတ်က လက်ကို ပိုတင်းတင်း
ညှစ်ပြီးသတိပေး သည်။ ဆီးကြို ခေါ်ငင်နှုတ်ဆက်သူက မမသော်ဖြစ်သည်။ မမသင်း၏ အမ လည်းဖြစ်သည်။
ကျွန်မ ကိုလူမှားစရာ အကြောင်းလုံး၀ မရှိသူလည်းဖြစ်ပါ၏။မမမြတ်က လက်ကို မလွှတ်ရုံမက မျက်နှာ အရိပ်အကဲ နှင့်ပါသတိပေးပြီး နောက်အိမ်ရှေ့ ခန်း
အလယ်နားလောက်က ဖျာပေါ်မှာ ထိုင်လိုက်ကြသည်။ အိမ်ပေါ်မှာ
အိမ်နီးချင်းတွေ နှင့်ရပ်ကွက်ထဲက အသိအကျွမ်းတွေသာမြင်ရသည်။ ကျွန်မတို့ အိမ်သားတေ ွမတေ ွ့ရပါ။
အမေ့မိတ်ဆွေ အမျိုးသမီးကြီးတွေ ၀င်လိုက်ထွက်လိုက်
လုပ်နေကြ၍ အမေ အိမ်ထဲမှာ ရှိသည်ဟုတွေးမိသည်။ ကျွန်မ အခြေအနေကို ကြည့်ပြီးစိတ်ချလို့ရသည်ဟု
မမမြတ်ထင်ပုံရသည်။ ကျွန်မ လက်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်၏။
“ထိုင်ကြဦးနော်”
ရေနွေးဗန်းလာချပေးရင်း မမသော်ပြောသည်။ သူမသိသော ဆွေဇင်လတ်၏ မိတ်ဆွေများ ဟုကျွန်မတို့ကို
ထင်နေပုံရသည်။ ကျွန်မလက်ကို ပြန်ဆိတ်ကြည့်သည်။
နာ၏။ ကျွန်မ အိပ်မက်မက်နေတာ မဟုတ်ပါ။ သို့သော်ကိုယ့်အိမ်ပေါ်မှာ သူတစိမ်းတယောက်လို
ထိုင်နေရသည့်အ ဖြစ်ကဆိုးလွန်းသည်။ နောက်ပြီး အားလုံးထ
လိုက်ကြထိုင်လိုက်ကြ ဟိုသည်သွားလိုက်ကြနှင့်အလုပ်များနေကြသယောင်ရှိသော်လည်း ငြိမ်ငြိမ်လေး
ထိုင်နေသူမှာ ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက်သာရှိသည်။
မကြာမှီပင်ကျွန်မ တို့နှစ်ယောက်ကိုကယ်တင်မည့်သူရောက်လာ၏။ ကျွန်မ ကို မမှတ်မိသော
ကြီးကြီးအုံးပင်ဖြစ်သည်။ အိမ်၀ အထိဆိုက်ကား နှင့်၀င်လာပြီး ပစ္စည်းတေ ွ
လာယူဖို့ အိမ်ထဲကိုလှမ်းခေါ်သည်။ တယောက်တလက်ပစ္စည်းတေ ွ ယူသွားကြပြီးနောက်
ကြီးကြီးအုံးကျွန်မတို့ ဝိုင်းမှာ၀င်ထိုင်သည်။
“မိသော်ဟိုကောင်မ ဘယ်လိုနေသေးလဲ”
“အိပ်ဆေး တိုက်ပြီးအိပ်ခိုင်းထားတယ်အမေ”
ဆေးပေါ့လိပ်တွေထည့်ထားသည့်ခြင်းကိုအိမ်နောက်ဖက်သို့ယူသွားရင်း မမသော်ဖြေ၏။
“စျေးထဲလဲ ၀င်မနေတော့ပါဘူး၊ အပြင်က တရုပ်လေး ဆီကပဲ ၀ယ်လိုက်တော့တယ်ဟေ့”
နောက်ဖက်သို့ လှမ်းအော်လိုက်ပြီး ရေနွေးကြမ်းတခွက်ငှဲ့နေသာကြီးကြီးအုံးကိုကျွန်မ မနေ နိုင်ဘဲ
မေးမိသည်။
“ဘယ်သူ့ကိုအိပ်ဆေးတိုက်တာလဲ ကြီးကြီး”
“အိမ်က အငယ်မပေါ့၊ ဆေ ွဇင်လေး ကိုသူဆွဲထားတဲ့ ကြားထဲက လွတ်သွားတယ်၊ သူ့အပြစ်ဆိုပြီး
တငိုထဲငိုနေတယ်၊ ဘာမှလဲ မစားဘူး ရေတောင်အတင်းတိုက်ရတယ်”
မမသင်း၏ ကျွန်မအပေါ်သံယောဇဉ်ကိုကျွန်မ သံသယ မရှိပါ။ သူမ အသက်နှင့်လဲ၍ ကယ်
ရမည်ဆိုလျှင်တောင်ကျွန်မ ကိုရအောင်ကယ်မည့်သူဖြစ်သည်။
“ပီပါကြီးတလုံးက ၀င်ဆောင့်တာတဲ့ လွတ်သွားပြီး သူလိုက်ရှာတော့မရတော့ဘူးလေ”
“ဒါနဲ့ ဆုံးသွားတယ်ဆိုတာကောသေချာလို့လား”
ကျွန်မ အသိချင်ဆုံးကို မမမြတ်၀င်မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ မမမြတ်ကိုကျေးဇူးတင်စွာ ကြည့်မိ၏။“တို့များလဲ အဲဒီအတိုင်း ဆုတောင်းကြတာပဲကွယ်၊ ဒါပေမယ့်နေ့ခင်းက အလောင်းပြန်ရ တယ်လေ”
ကျွန်မ တကိုယ်လုံးအေးစက်သွား၏။ အရိပ်အကဲ ကိုကြည့်နေသော မမမြတ်က ကျွန်မလက်
ကိုလှမ်းကိုင်ထားလိုက်သည်။ တပေါက်ပေါက်ကျလာသော မျက်ရည်တွေကိုတော့
မမမြတ်တားဖို့ မစွမ်းနိုင်ခ ဲ့ပါ။
“အလောင်းက သေချာလို့လား”
မမမြတ်မေးနေခြင်းပင်။
“မောင်ခင်မောင်လတ်သွားကြည့်ပြီးပြီ၊ ဆေ ွဇင်လေးပါပဲကွယ်၊ လှေပေါ်က အားလုံးအသက်ရှင်တယ်၊
ဒီကလေးမ တယောက်ပဲ အဖိတ်အစင်ဖြစ်ရတာလေ”
ကြီးကြီးအုံးပြောသည့်မောင်ခင်မောင်လတ်
မှာကျွန်မ အဖေ ဖြစ်ပါသည်။
“မြင့်မြင့်ခင်ကတော့အထဲမှာ ဆရာ၀န်ခေါ်ပြီးဆေးသွင်းထားရတယ်”
ကျွန်မရင်ထဲ ကျဉ်တက်လာသည်။ ဘာတွေဖြစ်ကုန်ပြီလည်း ကျွန်မ နားမလည်ပါ။ မမမြတ်ကိုသာ
အားကိုးတကြီးကြည့်မိ၏။ မမမြတ်အမူအရာက တည်ငြိမ်လွန်းသည်။
ကျွန်မ အတွက်အဖြေတခုကို ရအောင်ရှာပေး နိုင်မည့်သွေးအေးမှုမျိုးကိုသူမ မျက်နှာပေါ်မှာ တွေ့ရသည့်
အတွက်ကြံဖန်ပြးအားတကီ်မိ၏။
“အင်း … သုံးနာရီတောင်ကျော်ပြီပဲ မောင်ခင်မောင်လတ်ကြာလိုက်တာ”
“ဘယ်ကိုသွားတာလဲ”
“ဆေးရုံကိုလေ၊ ဆွေဇင်လေး အလောင်း ဟုတ်တဲ့အကြောင်း လာပြောပြီ
း၊ အသုဘ ကိစ္စစီစဉ်ဖို့ သူ့တူ
မောင်မျိုး ကိုခေါ်ပြီးသွားလေရဲ့”
အိမ်အလည်မှာ ချိတ်ထားသည့်တိုင်ကပ်နာရီကြီးကို မော့ကြည့်လိုက်ရာ သုံးနာရီဆယ့်ငါး မ
ိနစ်ခန့်ရှိလေပြီ။
ကျွန်မတို့ဆေးရုံကိုသွားပြီး ဆွေဇင်လတ်ဆိုသည့်အလောင်းကို ကြည့်ရင်ကောင်းမလား တွေးနေရင်း ကျွန်မ
မျက်လုံးတွေက နာရီအောက်ဖက်မှာ ရှိသည့်ဘီရိုကြီး ဆီရောက်သွားသည်။ အဖေ့မိဘတွေဖက်က
အမွေဖြစ်သည့်ဒီဘီရိုကြီး၏
တံခါးနှစ်ချပ်က ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်တွေ ဖြစ်သည်။
မှန်ထဲမှာ ကြီးကြီးအုံး၏ နောက်ကျောဖက်နှင့်မမမြတ်ကို မြင်ရ၏။ မမမြတ်ဘေးမှာ အင်္ကျီအဝါ နှင့်
မိန်းကလေးတယောက်။ ကျွန်မ မမမြတ်ကိုလှည့်ကြည့်တော့သူမကလည်း
မမမြတ်ကိုလှည့်ကြည့်သည်။ ကျွန်မက သူမကိုကြည့်ရာ သူမကလည်းကျွန်မကို ခပ်စိမ်းစိမ်းပြန်ကြည့်၏။
ကျွန်မ ပျာယာခတ်နေသည်ကို မြင်သည့်မမမြတ်လည်း မှန်ကိုလှမ်း
ကြည့်သည်။ ပြီးတော့ခေါင်းညိတ်ပြ၏။
ကျွန်မ မသိသောမှန်ထဲက မိန်းကလေးသည်ကျွန်မဖြစ်နေသည်။ ဒါအမှန်တရားဟုလက်မခံနိုင်ပါ။ မှန်ထဲက
မိန်းကလေးသည်ကျွန်မထက်များစွာ လှပချောမောပါ၏။သို့သော်ဒီအဖြစ်ကိုကျွန်မ လက်မခံနိုင်ပါ။
“ဟဲ့မိသင်
း၊ ဘာလာလုပျတာလဲ”
ကြီးကြီး အုံး အော်သံကြောင့်လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ အိမ်ပေါ်တက်လာသော မမသင်းကိုမြင်လိုက်ရသည်။
အ၀တ်အစားဖရိုဖရဲ၊ ဆံပင်တွေကလည်း ဖရိုဖရဲ နှင့်မျက်
လုံးတွေက မို့မောက်နီရဲနေသည်။
“သင်း .. ဆေးရုံသွားပြီး အလောင်းကိုကြည့်ဦးမယ်၊ ဆေ ွဇင်ဟုတ်မဟုတ်သေချာအောင်”
“အပူမရှာချင်ပါနဲ့အေ၊ အဖေရင်း ကိုယ်တိုင်က သူ့သမီးပါပြောနေတာပဲ၊ အ၀တ်အစား ကလဲ ဆွေဇင်
မနက်ကအိမ်ကထွက်တုန်းက ၀တ်သွားတာတွေပဲတဲ့”
“ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်သွားမယ်မေမေရာ၊ အိမ်သော့ခတ်ခဲ့တယ်၊ ရော့သော့”
ကြီးကြီးအုံးလက်ထဲ သော့တွဲတခုထိုးထည့်ပြီး လှည့်ထွက်သွားသည်။
“ဟဲ့ နင်တယောက်ထဲမသွားနဲ့လေ”
“ကျွန်မတို့လဲ လိုက်သွားမယ်လေ”
မမမြတ်က ပြောပြောဆိုဆိုကျွန်မလက်ကိုဆွဲပြီးထရပ်လိုက်သည်။ မမသင်း ခြေလှမ်းတုံ့ သွားပြီး ကျွန်မတို့ကို
အကဲခပ်သလိုကြည့်၏။
“သဂြိုလ်တဲ့နေ့မှာ လာနိုင်ချင်မှလာနိူင်တော့မှာလေ၊ ဒါကြောင့်”
မမမြတ်လိုက်လာခြင်းက ကျွန်မအတွက်အလွန်အဖိုးတန်ပါသည်။
“ဒါဆိုလဲ လိုက်ခဲ့လေ”
အိမ်ရှေ့မှာ မမမြတ်စက်ဘီးလေး ရပ်ထား၏။ စက်ဘီးက တစီးထဲ၊ လူကသုံးယောက်၊ ဘာ လုပ်ရင်
ကောင်းမလဲ စဉ်းစားရင်း အိမ်ဘေးမှာ ကပ်ထိုးထားသည့်ကျွန်မ
စီးနေကျ စက်ဘီးလေးကို မျက်စိရောက်သွားသည်။ နောင်ကျွန်မ စီးခွင့်မရဖို့ သေချာသလောက်ဖြစ်နေ
လေပြီ။
“ကျွန်မတို့ ဆိုက်ကား နဲ့ လိုက်ခဲ့ပါမယ်”
ခေါင်းညိတ်ပြပြီး မမသင်းစက်ဘီးနင်း ထွက်သွားသည်။ လမ်းထိပ်ထွက်ပြီး ဆိုက်ကား ငှားပြီး နောက်မှ
လိုက်သော ကျွန်မတို့ အရင်မမသင်းက ရောက်နှင့်နေသည်။
အထဲ မ၀င်သေးဘဲ စောင့်နေသည်ကို တေ ွ့ရ၍ ကျေးဇူးတင်ရသည်။ ကျွန်မတို့ချည်း သာဆိုလျှင်အလောင်း
ကိုကြည့်ခွင့်ရချင်မှ ရမည်။
ရင်ခွဲရုံသွားသော လမ်းဘေးခုံတလုံးမှာ ကျွန်မ အကို ၀မ်းကွဲ ကိုမျုးခိ ိုင်ထိုင်နေသည်။
“မ
ိသင်
း၊ သွားကြည့်မလို့လား”
“အင်း … ဦးလေး ရောဘယ်မှာလဲ”
“ဆရာ၀န်ဆီသွားတယ်၊ နင်စိတ်နိုင်လို့လား မိသင်း”
“ရပါတယ်၊ သင်း ထိန်းကြည့်မှာပါ၊ သူတို့လဲ ပါတာပဲ” ကိုမျိုးခိုင်က အလုပ်သမားတယောက်ကိုပြောလိုက်သဖြင့်ကျွန်မတို့ရင်ခွဲရုံတွင်းသို့၀င်ခွင့်ရလိုက်ပါသည်။
အလုပ်သမားက မျက်နှာကိုအုပ်ထားသော အ၀တ်စကို
ဖယ်ချလိုက်ချိန်တွင်ကျွန်မ မကြည့်ရဲ၍ မျက်လုံးမှိတ်ပြီး မမမြတ်ပုခုံး
နောက်တွင်ကွယ်နေမိ၏။မမမြတ်လက်မောင်း ကိုလည်း တင်းတင်းဆုပ်ထားမိသည်။
ကျွန်မကြည့်စရာ မလိုဟုထင်မိပါသည်။ ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုချလိုက်သော မမသင်း၏ ငိုသံက
အတည်ပြုချက်ပေးလိုက်သလိုပင်။
“ဘာမှ မထူးတော့ဘူး၊ ညည်း စိတ်ရှင်းအောင်ရဲရဲ သာကြည့်လိုက်ပါ”
မမမြတ်က တိုးတိုးလေး ကပ်ပြီးအားပေးသည်။ ကျွန်မ စိတ်ကိုတည်ငြိမ်အောင်ထိန်းပြီး မမ မြတ်နှင့်ကွယ်ပြီး
ဖြေးဖြေးချင်းချောင်းကြည့်လိုက်မိပါသည်။ သွေးမရှိဘဲ
ဖြူသလိုလို၊ ပြာသ လိုလို နှင့်မျက်စိကိုတင်းတင်
းပိတ်ထားသည့်မျက်နှာကိုအရင်ကမှန်ကြည့်တိုင်း
ကျွန်မမြင်ခဲ့ဖူး တာအသေအချာပင်ဖြစ်ပါသည်။ မှန်ထဲမှာ မြင်
ရတတ်သည့်ပုံရိပ်က မျက်စိဖွင့်ထားပြီးအခု ကျောက်ပြားစီစားပွဲကြီးပေါ်က မျက်နှာက
မျက်စိမှိတ်ထားခြင်းသာကွာပါ၏။
“ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား”
မမမြတ်အသံကနားထဲ သို့ရေခဲရေအေးအေးကြီးလောင်းထည့်လိုက်သလို၀င်လာသည်။
“ငိုချင်ရင်ငိုလိုက်လေ”
ကျွန်မ အလွန်ငိုချင်နေမှန်း ကျွန်မဖာသာသိပါသည်။ သို့သော်ငိုလို့လည်းလုံး၀ မရ။အိမ်မှာ တုံးက
အလောင်းရပြီဟုပြောချိန်မှာ မျက်ရည်ကျခဲ့သည်။ အခုအလောင်း ကို
ကိုယ်တွေ့မျက်မြင်တေ ွ့ချိန်မှာမူမျက်ရည်က လုံး၀ကျမလာပါ။ ရင်ထဲမှာတော့
တစ်ဆို့ကြပ်ခဲနေသည်။အနားမှာသာ ဘယ်သူမှ မရှိလျှင်ရင်ဘတ်ကိုတဝုန်းဝုန်း ထုရိုတ်ပစ်
လိုက်ချင်သည်။
“ပြန်ဖုံးလိုက်တော့မယ်နော်”
ဆေးရုံအလုပ်သမား၏ စကားကိုဘယ်သူမှအလေးအနက်ပြန်မဖြေနိုင်ကြ။ မမသင်းကတော့ငိုရှိုက်ရင်း
အပြင်ကိုပြေးထွက်သွားသည်။
“ရပါပြီရှင်” အားလုံးကိုယ်စားမမမြတ်က၀င်ဖြေလိုက်ပြီး ပိုက်ဆံခေါက်လေးတခေါက်အလုပ်သမား လက်ထဲသို့ထည့်ပေးလိုက်ပါသည်။ပြီးတော့ကျွန်မလက်ကိုဆွဲပြီး
“သွားကြရအောင်လေ”အ၀တ်နှင့်ပြန်ဖုံးထားပြီးဖြစ်သောအလောင်းကိုလှည့်ကြည့်လှည့်ကြည့်လုပ်ရင်းကျွန်မအပြင်ကိုရောက်လာသည်။မမသင်းကိုတော့မတွေ့တော့။ကိုမျိုးခိုင်သာ အခုနသူထိုင်နေသည့်ခုံတန်းလျားလေး မှာကွမ်းမြုံ့ရင်းထိုင်နေသည်။ ထိုစဉ်တဖက်မှ လျှောက်လာသော
အဖေ့ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အဖေ့မျက်နှာ က ညိုးငယ်
လွန်းသည်။
“အေဖေလ”
မမမြတ်ကိုတိုးတိုးကပ်ပြောလိုက်ရာ
“တွေ့မလား”
“မတွေ့တော့ပါဘူး”
စိတ်ထိခိုက်နေမှန်းသိသာသည့်အဖေ့ကိုကျွန်မ မမြင်ရက်ပါ။ ကျွန်မ ဆွေဇင်လတ်ပါ ဟုအဖေ့ကို
ပြောလျှင်လည်း ကျွန်မသာ အရူးဖြစ်တော့မည်။ ရင်ခွဲ ရုံထဲက
ကျောက်စင်ပေါ် က ဆေ ွဇင်လတ်ကိုသာ လူတိုင်းလက်ခံကြမည်။ပြန်သွားပြီဟုထင်ရသောမမသင်း ကို
ဆေးရုံရှေ့မှာ စက်ဘီးလေး နှင့်စောင့်နေတာ တွေ့ရ သည်။
“ပြန်လိုက်မှာလားလို့”
“မလိုက်တော့ပါဘူး၊ ကျွန်မတို့လည်း အိမ်ပြန်တော့မှာပါ”
ကျွန်မတို့ ခင်မင်ခဲ့ကြသည့်သံယောဇဉ်၏ အငွေ့အသက်ကြောင့်ထင်သည်။ သူမ ကိုစကား ပြန်ပြောသည်က
မမမြတ်ဖြစ်သော်လည်း ကျွန်မကိုသာ မမသင်း အကြာကြီး
စိုက်ကြည့်နေ၏။ပြီးတော့မှ နှုတ်ဆက်ပြီးထွက်သွား၏။ မမသင်း နောက်ကျောကိုကြည့်ရင်း မမမြတ်ကမှတ်
ချက်ချသည်။
“သူ့စိတ်ထဲမှာ လည်းတခုခုထူးဆန်းနေပုံပဲ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ မမ”
“အဲဒါတော့မပြောတတ်ဘူးလေ၊ထားလိုက်ပါတော့၊အရေးကြီးတာကညည်းအခုဘာလုပ်မလဲ”
ကျွန်မ ဘာဖြေရမှန်း မသိတော့ချေ။ မမမြတ်ကိုသာ အားကိုးတကြီးကြည့်မိသည်။ စတေ ွ့စဉ်က အေးစက်စွာဖြင့်
နားမလည်နိုင်ဖွယ်ရာ ရှိသည့်မမမြတ်သည်အခုတော့
ကျွန်မအတ ွက်အဖိုး မဖြတ်နိုင်သည့်အဖေါ်ကောင်းတယောက်ဖြစ်နေခဲ့လေပြီ။ ထို့ကြောင့်
“ကျွန်မ ကိုမထားခဲ့ပါနဲ့မမမြတ်ရယ်”
ကျွန်
မမှာ သွားစရာ အိမ်လည်
းမရှိတော့။ ဆွေဇင်လတ်ဟုသတ်မှတ်လက်ခံမည့်မိသားစု နှင့်မိတ်ဆွေ
အသိုက်အ၀န်းလည်း မရှိတော့ပါ။ ကျွန်မနားတ ွင်မမမြတ်တယောက်
သာ ရှိနေပါ သည်။
“ငါလဲ ဆွမ်းခံရင်း ငှက်သင့်နေပြီ၊ အေးလေ ဒီအခြေအနေရောက်မှ တော့နင့်ကိုထားသွားလို့
ဘယဖြစ််တော့မှာလဲ၊ ငါကိုယ်ချင်းစာပါတယ်၊ ငါ့တုန်းကဆိုရင်ဒီထက်တောင်
အခြေအနေဆိုးခဲ့ဖူးတယ်”
“ရှင်” မမမြတ်၏ အေးစက်မှုများသည်လောကဓံ၏ ဆိုးဝါးသောရိုတ်ပုတ်မှုတွေ၏ ရောင်ပြန်လား ကျွန်မ တွေးမိ၏။
“လောလောဆယ်တော့တို့ တခုခု စားကြရအောင်၊ ငါလဲဆာနေပြီ။ ညည်းလဲ မနက်ထဲက ဘာ မှ
မစားရသေးဘူး မဟုတ်လား”
ကျွန်မ မဆာပါ။ ဆာလောင်မှုဆိုသည်ကိုသိနိုင်လောက်သည့်ခံစားမှုမျိုးလည်း ကျွန်မထံတွင်မရှိတော့ပါ။
ကျွန်မ အသွေးအသားနှင့်ခန
္ဒာကိုယ်က ဘာကိုမှမခံ
စားနိုင်တော့လောက်အောင်ဖြစ်နေသည်။
“ကျွန်မတော့သေလိုက်ချင်တာပဲသိတယ်”
“သေဖို့လွယ်တယ်များထင်နေလား၊ သေချင်စိတ်များလေ သေဖို့ခက်လေပဲ၊ အထူးသဖြင့်နင့်လို
တခါသေဖူးတဲ့သူတွေပိုခက်တယ်”
မမမြတ်စကားတွေကို နားမလည်ပါ။ နားလည်အောင်စဉ်းစားဖို့ကလည်း ကျွန်မ ဦးနှောက်ကို
အလုပ်ပေးချင်စိတ်လည်း မရှိသည့်အတွက်နားထောင်၍သာနေလိုက်သည်။
“လောလောဆယ်စါးစရာရှာရအောင်၊ ငါ့မှာပိုက်ဆံပါပါတယ်”
“စားပြီးရင်ကော”
“တို့ ဟိုလူမရှိတဲ့အိမ်လေးကိုပဲပြနကြတာပေါ်
့၊ နောက်မှတိုင်ပင်ကြမယ်လေ”
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
အိမ်အပြင်ဖက်ကပိုးကောင်လေးတေ ွ တစီစီအော်သံတွေကြားနေရ၏။ အလုံပိတ်နေသော အိမ်ထဲမှာ
အိုက်စပ်စပ်ရှိသော်လည်း ပြတင်းပေါက်ဖွင့်လို့မဖြစ်ပါ။
နံရံထောင့်နားမှာ ကပ်ချ ထားသည့်ဖရောင်းတိုင်က
လေမတိုးလို့တည်ငြိမ်စွာတည့်တည့်မတ်မတ်တောက်လောင်နေ၏။ ဖရောင်းတိုင်နား မှာမမမြတ်ထိုင်နေ
သည်။ မီးတောက်ကို စိုက်ကြည့်နေသော မမမြတ်လည်းငြိမ်သက်နေ၏။ ကျွန်မကတော့
တဖက်နံရံမှာထင်နေသည့်မမမြတ်၏ အရိပ်မဲမဲ ကို ကြည့်ရင်း
မမမြတ်အကြောင်းတေ ွးနေမိသည်။
မမမြတ်သည်ထူးဆန်းသော မိန်းမတယောက်ဖြစ်သည်ဟုထင်နေမ
ိသည်။ ကျွန်မ ကြုံခဲ့သော
အဖြစ်အပျက်တို့သည်ယုံနိုင်ဖွယ်မရှိပါ။ အကယ်၍ ကျွန်မပြော
သည့်အကြောင်းအရာတွေကို မယုံကြည်ပါလျှင်ကျွန်မရူးနေသည်ဟုသာ မမမြတ်အနေနှင့်
သတ်မှတ်ရပေမည်။ ယုံကြည်ဟုဆိုပြန်လျှင်လည်း မိန်းမသား
တယောက်အနေဖြင့်အံ့သြထိတ်လန့်ခြင်းဖြစ်ဖို့ ကောင်း၏။
အခုတော့မမမြတ်က ကျွန်မကို မယုံကြည်သော စကားလည်း မဆိုသလိုအံ့သြထိတ်လန့်သည့်
အမူအရာလည်း မပြပေ။ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နှင့်ပင် သူမတတ်နိုင်သလောက်ကျွန်မကိုကူညီဖေးမပေးနေသည်။ဘာမှစားချင်စိတ်မရှိသော ကျွန်မကို ဖျောင်းဖျပြီး
ထမင်းစားဖြစ်အောင်တိုက်တွန်းသည်။
“မစားချင်လဲ ကိစ္စမရှိပါဘူးအေ၊ ဒီမှာကြည့်ထမင်းကိုပါးစပ်ထဲ ထည့်ပြီးဝါးလိုက်၊ ပြီးရင်မျိုချ ပစ်လိုက်
ဘာမှစဉ်းစားမနေနဲ့”
သူမကြောင့်ကျွန်မ ထမင်းနည်းနည်းစားဖြစ်သွားသည်။
“နဲနဲ မှောင်မှသွားကြတာပေါ့၊အလင်းရောင်ရှိသေးရင်ပတ်၀န်းကျင်က ဂရုစိုက်မိလိမ့်မယ်”
မမမြတ်ဘာရည်ရွယ်ချက်ဖြင့်ဘယ်လိုပြောနေသလဲ ဆိုတာတောင်စဉ်းစားဖို့ ကျွန်
မမှာ မစွမ်း ပါ။
၀မ်းနည်းစိတ်၊ အားငယ်စိတ်တို့ဖြင့်လူတကိုယ်လုံးထုံနေ
သည်။ နေမကောင်းလို့ဆရာ၀န်ခေါ်ရသည်ဆိုသော အမေ သက်သာပါစေဟုလည်း
ကျိတ်ပြီးဆုတောင်းနေမိ၏။ နှစ်ပေါင်း ၂၀ ကျော်အောင်ပြုစုကျွေးမွေး
ခဲ့ရသည့်သမီးကြီးကို စွန့်လွှတ်လိုက်ရ၍ အမေနှင့်အဖေလည်း ရင်ကွဲမတတ်ခံစားရပေမည်။
မမျှော်လင့်ဘဲ မိဘရင်ခွင်ကနေ လွင့်စင်ထွက်ခဲ့ရသည့်ကျွန်မ အတွက်အခုအချိန်မှာ မမမြတ်သည်သာ
အားကိုးရာဖြစ်နေသည်။ ခုချိန်မှာ မမမြတ်လည်း
နှုတ်ဆိတ်ပြီးငြိမ်သက်နေ၏။ စေ့စပ်သေချာပုံရသော မမမြတ်အနေဖြင့်ကျွန်မအတွက်
အဖြေတခုခုရအောင်ကူညီနိုင်ပါစေ ဟုသာ ဆုတောင်းရသည်။
အရာရာကို ကြိုတင်တွေးတတ်ပုံရသော မမမြတ်သည်ညအတ ွက်ရေသန့်ပုလင်းတွေ နှင့်ဖ
ရောင်းတိုင်ပါ၀ယ်လာခဲ့သည်။မ
ီးထွန်းတော့လည်း မီးရောင်
အပြင်မထွက်စေရန်နံရံနားတွင်ထောင့်ကျကျထွန်းပြီး အပြင်ကမြင်မမြင်သေချာစေရန်
အပြင်ထွက်ကြည့်လိုက်သေး၏။ ကျွန်မကြောင့်သက်သက်အလုပ်
ပိုနေရသည့်မမမြတ်ကိုသနားစိတ်၀င်လာမိသည်။ အပြင်ပန်းအရ အေးစက်စက်နိုင်သော်လည်း မမမြတ်
စိတ်ထားအလွန်ကောင်းကြောင်း တဖြည်းဖြည်း
သိလာရသည်။ သူမကို ကြည့်ရသည်မှာ အိမ်ထောင်သည်တော့ဟုတ်ဟန်မတူပါ။
“ငါက ရန်ကုန်မြောက်ဥက္ကလာမှာ နေတယ်၊ အိမ်မှာပဲ စက်ချုပ်ဆိုင်ဖွင့်ထားတာ”
ငြိမ်နေရာမှကျွန်မကိုလှမ်းကြည့်ပြီး ပြောလိုက်သည်။
“အိမ်နားက မိန်းမကြီး တယောက်အသည်းအသန်ဖြစ်နေတာ သူ့သမီးကို တေ ွ့ချင်တယ်ဆိုလို့ ဘယ်လိုမှလဲ
ဆက်သွယ်လို့မရတာနဲ့ လိုက်လာပြောပေးတာ”
“တွေ့လား”
“တွေ့တယ်လေ၊ ကောင်မလေးက ရန်ကုန်တက်သွားပြီ၊ ငါကတော့ညည်းနဲ့တိုးတာနဲ့ ကျန်ခဲ့တာ”
သူများကိုကူညီရင်း ရောက်လာသောမမမြတ်သည်ကျွန်မကိုဆက်ကူညီနေရပြန်သည်။ ငွေ ကြေးတော့
ပြေလည်ပုံရ၏။ ပုလဲနားကပ်လေးတရံမှအပ
ကိုယ်ပေါ်မှာ လက်၀တ်လက်စားမ တွေ့သော်လည်း သူမ အိတ်ထဲမှာ ငွေတေ ွအပြည့်ရှိသည်ကိုညနေတုန်းက စျေး၀ယ်စဉ်ကျွန်မမြင်ခဲ့ရသည်။
“မမမြတ်ကိုအားနာလိုက်တာ”
“မလိုပါဘူး၊ ငါက တယောက်ထဲ သမားပါ၊ ငါ့အိမ်ကိုဘယ်အချိန်ပြန်ပြန်ရတယ်၊ အပ်ထည်တွေတော့
တရက်နှစ်ရက်နောက်ကျမှာပေါ့”
မမမြတ်ပြန်ပြီဆိုလျှင်ကျွန်မတယောက်ထဲ ဘာဆက်လုပ်ရမည်နည်
း။ မမမြတ်ကိုကြည့်လိုက်ရာ
အိပ်ငိုက်နေသည့်အမူအရာကိုမြင်ရသည်။ အခုလေးတင်
ကည်ကြည်လင်လင်စကား ပြောနေရာ မှ ငိုက်မြည်းသွားသည်ကိုအံ့သြစွာကြည့်နေမိစဉ်
မမမြတ်ကသမ်းဝေလိုက်ရင်း
“ဆေ ွဇင်”
“ရှင်”
“ညည်းကြောက်တတ်လား”
“မမမြတ်ဘာပြောတာလဲ”
မမမြတ်ကိုပြောနေစဉ်ကျွန်မလည်း ငိုက်သလိုလိုဖြစ်လာသည်။ သမ်း လိုက်မသည်ဟုလည်း စိတ်ကထင်၏။
“ညည်းကြောက်စရာလန့်စရာတခုခု တွေ့ရင်လည်း မကြောက်နဲ့ သူ့အလိုလိုပြီးသ ွားလိမ့်မယ်၊
အင်းလေ ညည်းလဲ သတိထားမိချင်မှသတိထားမိမှာပါ”
မမမြတ်အသံက ပြောနေရင်းနှင့်အာလေးလျှာလေးနှင့်ဗလုံးဗထေ ွးဖြစ်သွားသည်။ ကျွန်မ လည်း
ကျောထဲကအေးစိမ့်သွား၏။
“ဘာဖြစ်လို့လဲ မမ၊ ကျွန်မကြောက်တယ်”
ပြောနေရင်း ကျွန်မ ထရပ်လိုက်မိသည်။ ထိုအချိန်မှာကျွန်မခေါင်းကိုတစုံတခုနှင့်ထုလိုက်သ လို
၀ုန်းကနဲမြည်သွားသည်။ လုံး၀မနာပါ။ သို့သော်နားထဲမှာ
တစီစီအသံတေ ွကြားနေရ သည်။ မမမြတ်ကိုကြည့်လိုက်ရာ ခေါင်းတခုလုံးသွက်သွက်ခါ ကာအကြောဆွဲပြီး
ကြမ်းပြင်ပေါ်လဲကျသွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“မမမြတ်”
ကျွန်မစိုးရိမ်တကြီးဖြင့်အသံကုန်အော်လိုက်ခြင်းဖြစ်သော်လည်း ဘာသံမှထွက်မလာ၊ အသံကလည်ချောင်းထဲမှာ ပဲ့တင်ပြီးပျောက်သွား၏။မမမြတ်ကတော့ကြမ်းပြင်ပေါ်တင်တွန့်လိန်ကောက်ကွေးနေပေပြီ။ပါးစပ်ကလည်းအမြုပ်တွေတစီစီထွက်ကျနေ၏။ခြေလက်တွေ အ ကုန်လုံးလည်း လိမ်ကောက်နေ၏။လူတယောက်ဒီလောက်အထိတွန့်လိမ်ကောက်ကွေးနေသည်ကိုကျွန်မတခါမှမမြင်ဘူးပါ။ကြည့်နေရင်းပင်မမမြတ်ကိုယ်ပေါ်ကထမိန်ကျွတ်ထွက်သွား၏။ဆိုးရွားသည့်မြင်ကွင်းကိုရှေ့မှာမြင်နေရသော်လည်း ကျွန်မလှုပ်ရှားဖို့မေ့နေ၏။ ရင်ထဲမှာလည်းဗလောင်ဆူနေပြီး ပြင်းပြင်းထန်ထန်ရေငတ်သလိုခံစားနေရသည်။
ကျွန်မ တကိုယ်လုံး တွင်ပိုးကောင်ငယ်ကလေးတွေ တရွရွလျှောက်ပြေးနေသလိုနေရခက်လှသည်။ ကျွန်မ၏
နှုတ်ခမ်းနှင့်နားရွက်တွေလည်း ရုတ်ချည်းဆိုသလို
ထူအမ်းလာသည်ဟုထင်မိ၏။ တဒိတ်ဒိတ်နှလုံး ခုန်သံအချက်တိုင်းတွင်ခန္ဓာကိုယ်က
လှုပ်ရမ်းယိမ်းထိုးနေသည်။ လဲကျတော့မည်ဟုထင်မိသော်လည်းလဲကျမ
သွားပါ။
မမမြတ်ကိုပြေးထူပြုစုဖို့ ခြေလှမ်းစလိုက်ချိန်မှာပင်ကျွန်မ မိုက်ကနဲခံစားလိုက်ရပြီး
အိပ်ပျော်သလိုဖြစ်သွားသည်။ ဘယ်လိုပုံနှင့်အိပ်ပျော်သွားသည်မသိသော်လည်း
အိပ်မက်တော့မက်နေသည်။ အိပ်မက်ထဲမှာ ကျွန်မ အမှောင်ထုတခုထဲကိုလွင့်မျောတိုး၀င်နေသည်။ နားထဲမှာ
ကြားနေရသော ပိုးကောင်လေးတွေ အော်သလိုအသံ
တစီစီအစားလေတိုးသံတွေကြားနေရသည်။ ကျွန်မဆံပင်တွေလည်း လေနှင့်အတူမျောလွင့်နေသလိုပင်။
အမှောင်ထုထဲမှာ အလင်းစက်ဝါ၀ါတွေ ဖြူဖြူတွေမြင်ရသည်။ နီးကပ်လာတော့မှ မီးတိုင်တွေ
မှန်းသိလိုက်ရသည်။ ကျွန်မ ပတ်၀န်းကျင်မှာလည်း ရွေ့လျားသွား
လာနေသူတွေကို မြင်ရ သည်။ တဖြည်းဖြည်း နှင့်အခုကျွန်မရောက်နေသော နေရာသည်နေ့လည်က
မမမြတ်နှင့်အတူသွားခဲ့သည့်လမ်းတွေ ပေါ်မှာဆိုသည်ကို
သတိပြုမ
ိလာသည်။ ကျွန်မသည်လည်း လေ ထဲမှာ လွင့်မျောနေခြင်း မဟုတ်ဘဲ
ဖိနပ်မပါသည့်ခြေထောက်တေ ွဖြင့်ခပ်သွက်သွက်လမ်း လျှောက်နေခြင်း ဖြစ်ကြောင်း
သိလာရသည်
။ဖ
ိနပ်မပါသော်လည်း လမ်း၏ကြမ်းတမ်
းမှုကို မခံစားရပါ။ ကျွန်မ ခြေထောက်တွေကပေါ့ပါးစွာ
ရွေ့လျားနေသည်။
ကျွန်မ တစုံတရာကိုရှာဖွေနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဘာကိုရှာဖွေနေသည်ကိုတော့မသိပါ။ အချိန်ကြာသည်နှင့်
အမျှရေငတ်သလိုဝေဒနာကလည်း တိုးတိုးလာသည်။
ကိုယ်ပေါ်မှာတရွရွပြေး သလို ခံရခက်သည့်အဖြစ်ကလည်း ကျွန်မကိုပိုပြီး သွေးရူးသေ ွးတန်းနိူင်စေသည်။
“ဟေ့ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ”
လမ်းကွေ့နားတွင်လူတယောက်နှင့်၀င်တိုက်မိသည်။ သူက ယိုင်ရုံလေးယိုင်သွားသော်လည်း ကျွန်မကတော့
သူသာဆွဲမထားလျှင်လဲကျသွားနိုင်သည်။ သူကျွန်မ
လက်ကိုဆွဲထား၏။ သူ့ လက်ကိုကျွန်မ ပြန်ဆွဲထားမိသည်။ သူကကျ ွန်မကိုလွှတ်လိုက်သည့်
တိုင်အောင်ကျွန်မက အတင်းဆွဲထားမိသည်။ ဘာကြောင့်ဒီလိုလုပ်မိ
သည်ကိုကျွန်မလည်း မသိပါ။
“မင်းဘာဖြစ်လာတာလဲ”
သူ့အမေးကို မဖြေဘဲ ကျွန်မနားကိုရောက်သည်အထိသူ့ကိုဆွဲလိုက်သည်။ နှာခေါင်းထဲသို့
အရက်နံ့လိုလိုအနံ့တခုတိုး၀င်လာသော်လည်း ကျွန်မဂရုမစိုက်မိပါ။သူ့ထံမှာ ကျွန်မလို ချင်သော အရာတခုရှိသည်ဆိုသည့်စိတ်က ကျွန်မကိုဖုံးလွှမ်းထားသည်။
“အော် …မင်းက”
ဘာသဘောပေါက်သွားသည်မသိခေါင်းကိုတဆတ်ဆတ်ညိတ်လိုက်ရင်း
“ငါ့မှာ ပိုက်ဆံသိပ်မပါဘူး၊ အလုပ်ဖြစ်ပါ့မလား”
“ဖြစ်ပါတယ်”
ကျွန်မပြောလိုက်တာလ့မထင ို်ပါ။ ဒါပေမယ့်ကျွန်မ၏ အသံဖြစ်နေသည်။
“မင်
းမှာ နေရာရှိလား”
“ဟင့်အင်း”
မမမြတ်ရှိသည့်အိမ်ကလေးသို့ပြန်သွားလို့မဖြစ်ပါ။
“ဟိုဖက်လမ်း က ခြံလွတ်ထဲသွားမယ်လေ”
ကျွန်မ ခေါင်းညိတ်သဘောတူလိုက်တော့သူက ကျွန်မလက်ကိုဆွဲပြီး ဦးဆောင်ခေါ်သ ွား၏။
မှောင်ရီရီတွင်ဖြူသလား မဲသလားတောင်မသိသည့်သူစိမ်းယောက်ျားတယောက်ခေါ်ရာ သို့
စိတ်ပါလက်ပါလိုက်ပါသွားသည်ဆိုသည့်အိပ်မက်က ထူးဆန်းလွန်းလှ
သည်။ အိပ်မက်ထဲက နေ အိပ်မက်မက်နေမှန်း သိနေရသည့်အဖြစ်မျိုးကိုလည်း ကျွန်မ မကြုံဖူးပါ။
ယိုင်နဲ့နေသော ခြံတံခါတခုကိုတွနးဖွင့််လိုက်ပြီး ကျွန်မကိုခေါ်သွားသည်။ ခြံထဲမှာ
အိမ်မရှိပါ။သစ်ပင်ခြုံပင်တွေ၏ အရိပ်မဲမဲတွေကိုသာတွေ့ရသည်။ ဘယ်ညာနှစ်ဖက်ရှိ
အိမ်တွေက အ လင်းရောင်တချို့ကြောင့်ခြံနောက်နားဖက်ကျကျမှာ ရှိသည့်ကွက်လပ်လေးတခုဆီသို့ရောက်
သွားနိုင်ကြသည်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိကျွန်မရင်တွေ
တဒိန်းဒိန်းခုန်ပြီးစိတ်ကလည်း တစုံတ ရာအတွက်တက်ကြွနေသည်။
အခြေရှင်းနေသည့်သစ်ပင်တပင်၏ အောက်တွင်ကျွန်မလက်ကိုဆွဲပြီးထိုင်လိုက်သည်။ ထိုင်ပြီးသည်နှင့်
ပုခုံးကိုဖက်ပြီး ကျွန်မရင်သားတွေကိုလာကိုင်တော့၏။
ကျွန်မကလည်း မရုန်းမဖယ်ပဲ အသာတကြည်အကိုင်ခံပါသည်။ ကျွန်မ
တသက်တာတွင်ပထမဆုံးယောက်ျားတယောက်၏ အကိုင်အတွယ်ကိုခံရခြင်းဖြစ်သည်။
သူ၏ အကိုင်အတွယ်ကြောင့်ကျွန်မတကိုယ်လုံး တ ဆတ်ဆတ်တုန်ခါလာရပြီး ရေငတ်သလိုဝေဒနာလည်း
ပိုတိုးလာသည်။ တကိုယ်လုံးရွစိပြေးနေ သည့်
အကောင်တွေကလည်း ပိုပြီးမြန်မြန်ပြေးကြ၏။ ကျွန်မ မနေနိုင်တော့ဘဲ တအင့်အင့်ငြီး မိသည်။
ကျွန်မ၏ ငြီးသံကြောင့်သူကဖြေးဖြေးလေးကိုင်နေရာမှဖိညှစ်သည်။ နောက်တော့အင်္ကျီကိုလှန်တင်လိုက်ပြီး
စိမ်ပြေနပြေနယ်တော့၏။ ဘရာစီယာကိုပင့်တင်သော်
လည်း နဂိုက ပင်နည်းနည်းကြပ်နေလို့ ပင့်တင်ရခက်နေသည်။
“ဒါက သိပ်အရေးမကြီးပါဘူး”
(ဆက်ရန်)
(ကြော်ညာ)
လိုးကား​တွေ အမုန်းကြည့်ရန် အောကား App
အသစ်စက်စက်ကလေးဒေါင်းလုပ်ဆွဲလိုက်ပါ။
အောကား Apk ဒေါင်းရန်
👇👇👇👇👇
https://www.appcreator24.com/app1112922

ကြိုက်နှစ်သက်တယ်ဆိုရင်
Like& Share&Forward
လုပ်သွားပေးပါ။
🤍🤍🤍🤍🤍🤍🤍🤍🤍🤍
#ချောင်းရိုက်လေးတွေကြည့်မယ်#
#ဂုန်းဆင်းကြမယ်#